11. daimi xoşbəxtlik deyilən bir şey yoxdu məncə. insan elə bir məxluqdu ki, xoşbəxtliyini belə unuda bilir. amma bu yazını mən də özümə üstələndim. belə bir proses var həyatımda, məsələn mənim masamda xoşbəxt biri oturanda ona nifrət eliyirəm, niyə xoşbəxtsən ki? bir azdan heç yadına da dûşməyəcək. olma boş- boşuna vaxt itgisidi. indiyə kimi hələ heç bir blog, sözlük ya da hər hansı bir sosial şəbəkədə xoşbəxtliyimi əks etdirən bir yazı yazmamışam. çünki olmur xoşbəxtliyini "bu gün zor gündû, çox xoşbəxtəm" kimi şeylərlə tanımlaya bilərsən amma bədbəxtlik, bədbəxtlik böyük qavramdı. yaz- yaz bitmir, hər əlaqədən yeni bir əlaqə yaranır təzdən hələ bir o yeni yaranmış bağlantıya görə ağlıyırsan. amma belə bir zımbırtı da var ki, bədbəxtlik ən böyük xoşbəxtlikdir. friedrich nietzsche demişkən "ən dərin ağrılardan çıxır ən böyük sevinc hissi". oturub dostuna ağlayandan sonra gələn rahatlıq, edilən zarafatlar, acının basdırılması. budur mənimçün ən böyük xoşbəxtlik.